De Jacobus-figuur achtervolgt mij al heel mijn leven.
Om te beginnen ben ik geboren op de feestdag van St Jacob. Dit jaar verjaar ik dus op de Camino; wat een heerlijk verjaardagscadeau :)
Toen ik 8jaar werd, las ik op de achterkant van het kalenderblaadje dat als het mooi weer is op St Jacob, dit veel fruit belooft in het najaar; als het echter regent op St Jacob zal de appelen- en perenoogst mager zijn en het fruit in de winkel duur. Sindsdien hield ik ieder jaar opnieuw in de gaten of de weerspreuk zijn belofte nakwam.
Toen ik als student verpleegkunde mee ging met de ziekenbedevaart naar Lourdes, kreeg ik van een hele lieve dame als dank een sleutelhanger met aan de ene kant het beeltenis van St Jacob om me te beschermen als ik 'onderweg' ben; ook al geloof ik niet in sleutelhangers die beschermen, ik heb die sleutelhanger altijd bij ...
Later, toen ik na mijn vroedkundestudies in Gent bleef "plakken", was aan 't St Jacob meestal de plek waar we met vrienden afspraken en tijdens de Gentse feesten trokken vooral de optredens aan St Jacob ons aan.
Tijdens onze jaarlijkse gezinsvakanties in La Douce France, kwamen we tijdens onze wandelingen ook altijd wel ergens terecht op een stuk van de "Chemin vers Compostelle" en 2 jaar terug, in het Spaanse Ainsa, vonden wij verkoeling op het terras van ... een pelgrimsherberg!
6mei stapte ik met het Genootschap van Santiago de Compostela afdeling zuidwest "van St Jacob naar St Hermes"; dat bleek van de Walburgakerk in Oudenaarde naar de Hermescrypte in Ronse te zijn. In het altaar van de Walburgakerk bevindt zich namelijk een reliek van de H. Jacob.
27 mei stapte ik met vriendinnen bij wijze van training de Fiertelommegang, 32km op de rand rond Ronse. Op een bepaald moment kwamen we voorbij een kapel waarvan gezegd werd dat je er drie keer rond moest wandelen om te genezen van ik weet niet meer wat; wij deden lachend mee met de drie toertjes, maar toen ik de kapel binnenging om te zien ter ere van welke heilige wij die rondjes gestapt hadden, kwam ik daar, heel onverwachts ... St Jacob tegen!
10 juni startte mijn eerste training-met-rugzak tijdens een tocht langs de via scaldea georganiseerd door Elvira van Go Camino aan de St Jacobskerk in Gent; blijkbaar wordt daar nog iedere zondagmorgen een "pelgrimsmis" gehouden.
Dit zijn allemaal maar loutere leuke toevalligheden, maar telkens herinnerden deze toevalligheden mij eraan dat ooit naar Santiago de Compostela stappen één van de dromen was die ik al van in mijn jeugd koester.
Ik weet niet precies meer wanneer of hoe dat verlangen ontstaan is; ik moet er een artikel over gelezen hebben, denk ik en wellicht was het toen het avontuurlijke van zo'n tocht wat mij het meest aantrok.
Op mijn 16de was ik overtuigd dat ik later de hele wereld zou rondreizen. Er was zo veel wat ik wou zien. Ik had een bijzondere fascinatie voor Peru, India, Nieuw-Zeeland en Alaska.
Ik was ook heel erg overtuigd dat ik niet in België zou blijven, maar als ontwikkelingshelper overal naartoe zou gaan.
Uiteindelijk ben ik een andere weg gegaan. Niet dat ik er spijt van heb; het was de weg die ik eerst te gaan had, maar ik bleef gefascineerd door al die mensen die zich wel lieten leiden door hun avonturiersbloed; ik luisterde geboeid naar hun verhalen en las erover, volgde hun blogs, enz ...
Zo volgde ik in 2010 de blog van een vrouw uit Dendermonde die helemaal te voet van thuis naar Santiago de Compostela trok. Ze passeerde niet zo ver van ons huis en dus nodigde ik haar voor het avondeten bij ons thuis uit. De kinderen waren heel erg onder de indruk; waarom zou iemand helemaal te voet naar Spanje willen gaan...?
Het werd een gezellige avond en ik was weer geprikkeld ...
Toen die dame weg was, had ik het er met Bart over dat ik het wel heel erg sterk en verbindend zou vinden als koppel om, de dag dat de kinderen het huis uit zouden zijn en wij op pensioen, samen van thuis uit naar Compostela te vertrekken. Zijn reactie was toen, dat als ik te voet naar Compostela wilde gaan, hij mij niet zou tegenhouden, maar dat hij in ieder geval niet mee ging; dat zag hij niet zitten! Anton, toen 10 jaar, reageerde: "Ik zal wel met je mee gaan, mama!"
Ik vond dat heel lief, maar moest hem erop wijzen dat het misschien niet evident zou zijn om 3-4 maanden vakantie te nemen , de tijd die je toch wel nodig hebt om van thuis uit te vetrekken.
Enkele jaren later kwam Anton met het Compostela-project terug op de proppen (hij zal dan toch ook een beetje avonturiersbloed meegekregen hebben ;) ) De zomer nadat hij zou afstuderen in het zesde middelbaar, zou hij hoe dan ook drie maanden vakantie hebben en zouden wij samen op tocht kunnen gaan.
Vorig jaar, deze periode, na zijn proclamatie kwam Anton naast mij zitten en vroeg voorzichtig of ik nog wist wat we die zomer eigenlijk hadden gepland. Ik herinnerde me onze afspraak nog heel goed, maar dat plan moesten we opbergen. Ik was fysisch totaal nog niet in staat om zo'n tocht te ondernemen, zelfs niet als we hem zouden inkorten en vertrekken vanuit Saint Jean Pied de Port ... Bovendien was ik volop aan het trainen voor de Back on Track Challenge, de 11km van Deinze lopen begin september.
Anton liet niet los; na de Back on track-challenge zou ik een nieuwe sportieve uitdaging nodig hebben, toch? Het is wetenschappelijk aangetoond dat sporten en bewegen preventief werken tegen herval en zelfs de levensduur van mensen die ongeneeslijk zijn kan verlengen en Anton stelde prompt: je wil toch niet hervallen? Zijn bekende manier om zijn liefdevolle bezorgdheid te uiten...
Zelf durfde ik nog geen plannen te maken voor een jaar later.
Ik leefde al twee jaar stap voor stap, van de ene fase van de behandeling of het herstel naar de andere; ik had in die twee jaar ervaren dat het geen zin had om te ver vooruit te kijken; tijdens de chemotherapie keek ik 's morgens zelfs niet vooruit naar de namiddag of de avond; alles kon op een paar uur veranderen; als ik me goed voelde 's morgens, kon ik in de namiddag kapot-moe of ziek zijn of omgekeerd; ik leerde in die periode wat de boeddhisten bedoelen met in het "nu" leven en het belang ervan; als je in het nu probeert te leven, lukt het om je gelukkig te voelen in dat éne uurtje dat je met je gezicht in de zon kan zitten, te genieten van het fluisterspel van de wind in de bomen, de poes die spinnend in je schoot komt liggen, de hond die naast je komt liggen in de tuin, de paardjes die naast je komen staan en aan je muts frummelen, de sterren en de maan die door de venster naar binnen piepen, de geur van verse koffie of van vers gewassen lakens, een gewone boterham met zelfgemaakte confituur, de warme krullen van je kind die na een schooldag tegen je aan komt zitten, de kerstboom, de sneeuwvlokjes, de madeliefjes in het gras, de zwaluwen boven de stal, de klokken in de verte, het roepen van de uil in het bos wat verderop, ..., ik kan me talloze momenten herinneren waarop ik me ondanks alles heel erg gelukkig en dankbaar voelde, om hele kleine dingen, die vroeger aan me voorbij gingen.
Ik leerde om tijdens de behandelingen niet te veel vooruit te plannen zodat ik niet teleurgesteld zou zijn, als het niet zou lukken, maar op het moment zelf te zien wat haalbaar en fijn was om te doen en daar dan ten volle van te genieten.
Als ik dan toch vooruit moest kijken en plannen (soms moet het gewoon) dan deed ik dat in kleine stukjes; tijdens de chemotherapie was ik enkel met de chemotherapie bezig en niet met de radiotherapie en al helemaal niet met het revalidatieprogramma of wel of geen borstreconstructie. Ik probeerde het schooljaar van de kinderen zo goed mogelijk te volgen, maar ook dat, in behapbare stukjes.
En toen ik met de Back on track-challenge bezig was, trainde ik van de ene uitdaging naar de andere:
eerst de levensloop (2,5km)
dan de midzomernachtrun (5km)en dan pas dacht ik aan die 11km die we in september zouden lopen.
Naar Compostela stappen, dat was iets voor het volgende jaar, dus ik liet het nog even rusten ...
tot de droom vanzelf terugkwam, tijdens het stappen na de vaatoperatie :)
