Carrión de los Condes ~ Terradillos de los Templarios

Maandag, 30 juli 2018, een tocht van 26 km.

We vertrekken vandaag opnieuw om 6u, maar deze keer duurt het 16km voor we een dorp tegenkomen. Ik ben een beetje bang dat het saai gaat worden vandaag, maar ik stap 16km mee met een fransman die net 6 jaar als boeddhistische monnik achter de rug heeft. Hij is vertrokken vanuit Vezelay! We filosoferen wat over allerhande en voor we het weten komen we aan in Calzadilla de la Cueza. Zijn tocht stopt daar, zij stappen nog 10km verder. Ik drink vandaag wél veel en moet mij dan ook vaak zetten, maar dat gaat al heel vlot met rugzak om. In de paar dorpjes waar we komen valt helemaal niets te beleven. Er is zelfs geen winkel. Wanneer we Terradillos de los Templarios binnenstappen lijken we de enige levende wezens. Alle luiken zijn dicht, het is er doodstil en we zien niemand. Het is er broeierig heet. Dat is al de hele week zo, in de voormiddag is het (licht)bewolkt en is er een verfrissend  windje, maar tegen 14u zijn de wolken verdampt en gaat de wind met de bevolking mee siësten. Alle inwoners van het landbouwersdorpje hebben op de één of andere manier iets te maken met de landbouw op de mezeta en het is volop oogsttijd. Ze rijden s morgens vóór het krieken van de dag weg met hun machines en komen tegen de middag terug naar huis om bij te slapen. Om 17u gaan ze terug aan het werk tot 22 u. Je ziet hier meer opslagplaatsen voor landbouwmachines, stro en graan dan huizen. En daartussen 2 pelgrimsherbergen. Ik geraak in de wasplaats aan de praat met de Californische singer-songwriter Liliane. Haar moeder en zus zijn doula en we praten over hun en mijn werk. Ik zeg haar dat ik nog steeds vind dat ik de twee mooiste jobs ter wereld heb. Ik mocht zelf 4 keer mama worden en ik help andere vrouwen mama worden. En omdat we veeeeeel tijd hebben om te kletsen doordat er echt niets anders te doen valt, hebben we het ook over back on track, borstamputaties, chemotherapie, radiotherapie en borstreconstructies. Ze vindt het heel Amerikaans waaaw dat je bij zo n borstreconstructie ook een nieuwe tepel krijgt! s Avonds haalt ze haar gitaar uit en krijgen we een privé-concertje. Ik ben fan!

Boadilla del Camino ~ Carrión de los Condes

zondag, 29 juli, een tocht van 28km.

Ik heb met enkele andere vrouwen afgesproken om 5u45 in de bar van de albergue. ze geven geen ontbijt, maar we kunnen wel een grote café con leche krijgen en fruit. Vale. We vertrekken in het licht van de maan, maar het duurt niet lang voor de zon kleuren tovert in het landschap. Wat heerlijk stappen is dat. 6km verder kunnen we dan écht ontbijten vooraleer we 19km verder stappen. Ik ben blij wanneer ik aankom in Carrión de los Condes. Mijn knieën doen pijn, mijn enkels doen pijn, mijn hielen doen pijn, mijn kuiten doen pijn. Ik voel mij niet goed en ik wil zo snel mogelijk in een bed kruipen. Ik heb veel te weinig water gedronken vandaag ... Normaal word ik door de vele watertaps eraan herinnerd dat ik moet drinken en kan ik er mijn drinkfles bijvullen, maar de laatste 3 dagen komen we door bitter weinig dorpjes, zie ik dus bijna geen fonteintjes en ik vergeet te drinken ...
Ik word gewekt door zang en gitaar. De hospitaleros in het monasterium zijn zusters. De albergue is   modern en heel netjes en de zusters heel gastvrij. In de namiddag organiseren ze een zangstonde en het zorgt voor een heel gezellige sfeer tussen alle pelgrims voor de rest van de dag. We worden uitgenodigd om allemaal iets kleins klaar te maken voor het avondeten en dat dan met elkaar te delen.  Na het avondeten gaan we allemaal samen naar de kerk ernaast voor een heel speciale pelgrimszegen.

Castrojeriz ~ Boadilla del Camino

Zaterdag, 28 juli 2018

Vanuit Catrojeriz beginnen we meteen aan een serieuze klim. We moeten de Alto de Mostelares (910m) over. Nadien gaat het 17km naar Boadilla del Camino. We wilden eigenlijk 6km verder stappen tot Fromista, maar de benen wilden niet mee vandaag. Ik denk dat ik te weinig geslapen heb de vorige nacht. De volle maan scheen prachtig onze kamer binnen, recht op mijn bed, en ik voelde me uitgenodigd om buiten naar de maansverduistering te kijken. Ik wist dat ik veel te lang opbleef voor een pelgrim, maar het was aangenaam en zacht buiten en heel stil en ik genoot ervan. Bovendien is onze volgende albergue een aangename rustplaats én ik ontmoet er de Amerikaanse Charlotte, die professor kunstgeschiedenis is aan de universiteit van Utah. Ze neemt me mee naar de kerk om met heel veel enthousiasme uitleg te geven. Ze vertelt dat die retablos inderdaad heel typisch zijn voor Spanje, je vindt het nergens anders. Oorspronkelijk waren het beschilderde beeldhouwwerken, maar met de conquistadores kwam er veel goud Spanje binnen en het is de adel die als uiting van hun macht alles liet vergulden. Het had dus niets te maken met uiting van het geloof zoals ik dacht. De professor legde me uit dat iedere adelijke familie haar eigen kerk had en als je bijvoorbeeld drie adelijke families in een stad had, hoe klein ook, werden er dus drie kerken gebouwd. Hoe belangrijker of machtiger die familie, hoe meer geld ze stopten in hun kerk. Als ze ineens meer macht kregen of een belangrijker positie kregen, bouwden ze een nieuwe, veel grotere kerk gewoon over de bestaande kerk. Dat kan je heel goed zien als je de kerken bezoekt. Bovendien, hoe groter de status van die familie, hoe meer tierlantijntjes, overladen barok en later rococo. Charlotte leerde me naar de details te kijken op de retablos, naar het bijzondere van ieder stukje  en toen toonde ze me een foto die ze in de kerk van Castrojeriz had genomen, een detail uit zo n retablo. Ik weet zeker dat jij deze heel mooi gaat vinden, zegt ze en ze toont me een Maria-beeldje. Meestal kijken die heel vroom en geslachtloos, helemaal niets menselijks, maar dit beeld heeft een menselijk, sensueel vrouwen lichaam en een heel lief en zacht kijkend aangezicht. Onder haar voeten is een wassende maan afgebeeld. Ik neem me voor dat ik voortaan met een opener blik naar de Spaanse kerken ga kijken en ga proberen de schoonheid te zien.
We krijgen een heerlijke pelgrimsmenu voorgeschoteld ( het is eens geen kip ...) en alweer veel te veel wijn. Bij ons noemen ze iemand die alle dagen alcohol consumeert een alcoholist. Hier krijg je het water en de wijn er gratis bij, bij je eten en hij is nog lekker ook. Ik denk dat ik misschien ga moeten afkicken na de camino ...