We vertrekken heel vroeg vandaag, want het doel is Fisterra en meer bepaald de Cabo Fisterra, het uiterst westerse puntje van Spanje, wat vroeger het einde van de wereld werd genoemd. Hiervoor moeten we 29km stappen. Het is nog donker als we aan de bifurcatie komen. Je kan kiezen om eerst Fisterra aan te doen en daarna Muxia, of je kan eerst naar Muxia en daarna naar Fisterra. De hospitalera raadt ons aan om eerst naar Fisterra te gaan. Op de weg ontmoet ik heel wat pelgrims opnieuw, die ik sinds Sarria niet meer had gezien. Het voelt weer heel fijn en warm en ik ben blij dat ik vandaag mijn vriendinnen kan laten proeven van de geest van de Camino zoals ik die heb gekend. Ik geniet ten volle, van de landschappen, de bossen en de oceaan, van het geluid van onze voeten, van de warme zon op mijn huid, van de zachte wind door mijn haar, van het vredige, stilzwijgend samen verder gaan ...
De laatste 10km onstaat spontaan een groepje vrouwen die samen verder stappen. We naderen het einde van de Camino de Fisterra en zijn erg moe, maar het samen stappen geeft ons kracht. We delen met elkaar wat voor ieder van ons het doel was van onze tocht, we hebben het over sisterhood en empowering women. We hebben het ook over borstkanker en hoe dat mijn leven veranderde, maar dat ik daardoor ook mijn kracht ontdekte, de kracht om meer mezelf te zijn en meer vrouw! We hebben het over wat de Camino met ons heeft gedaan. We zijn allemaal sterker geworden. Onze rug, onze benen, onze armen, maar ook ons hoofd en ons hart. We hebben niet alleen geleerd om de gele pijltjes of schelpjes te volgen... We leerden zo veel meer ...
Aangekomen in Fisterra horen we dat alle albergues, hostels, pensionnetjes en zelfs de hotels volzet zijn, maar een oud vrouwtje neemt ons letterlijk bij de arm en brengt ons hogerop naar een fijne pelgrimsherberg waar ze ons met open armen ontvangen. Bij het binnenkomen klinkt het liedje I had the time of my life en ik word er heel emotioneel van...
We rusten wat, vinden een hippie-restaurantje waar we lekker eten en zoeken daarna verfrissing in de oceaan. Vanavond willen we, 3km verder, op de Cabo Fisterra bij de ondergaande zon het leven vieren, ons vrouw-zijn vieren en het einde van de tocht, een tocht die ik in de eerste plaats voor mezelf stapte, maar ook voor het Back on Track-fonds! Dank je wel aan iedereen die me steunde bij dit project! En dank je wel aan alle sponsors! Het streefbedrag werd overschreden...
Morgen stappen we de laatste etappe, van Fisterra naar Muxia ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten