Vandaag is een heel speciale dag! Ik wilde al van bij de planning van mijn camino op het einde van de tocht, in Muxia, de zware tocht die ik de laatste drie jaar liep ritueel afsluiten. Ik had gepland om dit samen te doen met Edith en Valerie. Zij waren de eersten met wie ik sprak over dat vreemde, brandende gevoel in mijn borst, cyclisch, waardoor ik mij afvroeg of het misschien pre-menopauzaal was. Zij dwongen mij om dit onmiddellijk te laten onderzoeken. Zij waren de eersten aan wie ik het slechte nieuws vertelde...
Zij waren zowiezo van plan om ons op te wachten bij onze aankomst in Santiago en zo ontstond het idee dat we die laatste 120km samen zouden stappen en dat we die hele periode samen zouden afsluiten.
Muxia is bekend omdat volgens de overlevering Maria zelf tot daar zou gekomen zijn om de apostel Jacobus aan te moedigen bij het prediken en anderzijds zou het bootje met de onthoofde apostel en zijn gevluchte discipelen daar zijn aangemeerd. Nu staat daar een hele mooie kapel. De hele rotsachtige omgeving is prachtig.
Je vindt er ook een plek waar pelgrims vroeger hun pelgrimskleren verbrandden. Zo legden zij ritueel hun oude leven af en begonnen aan een nieuw leven. Dat mag nu niet meer om ecologische redenen, maar er is nog steeds een plek voorzien waar pelgrims iets kunnen achterlaten. Ik had gehoord van pelgrims die symbolisch iets kleins verbrandden. Dus had ik het idee om dat bloesje, dat ik speciaal kocht om toch nog mooi te kunnen zijn na de borstamputatie en dat ik ook telkens droeg voor de chemotherapie, daar te verbranden. Ons ritueel wordt echter gestopt door een koppel uit Madrid dat ons vriendelijk maar dwingend vraagt om het vuur onmiddellijk te blussen. Zij zijn heel erg bang dat het vuur overslaat. Ze zijn al getuige geweest van verschillende branden door de droogte en we hebben begrip voor hun angst. We blussen het vuur, hangen het bloesje te drogen aan het kruis en hebben al meteen een ander plannetje. Valerie, Edith en ik moeten om 14u30 de bus hebben naar Santiago, maar vanavond gaan drie camino-vriendinnen-voor-het-leven die een dagje langer in Muxia blijven, bij zonsondergang een plekje uitzoeken tussen de rotsen om het werk af te maken. Ze delen meteen de prachtige foto s en zoals jullie zelf kunnen zien, blijft er nadat het bloesje brandde een roos lintje over dat zichzelf legde als het roze think-pink lintje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten