Santiago ~ België

Vrijdag, 24 augustus 2018.

Na genoten te hebben van een extra dagje pelgrimssfeer in Santiago, keer ik vandaag terug naar huis.

Ik reis met een Alsabus naar San Sebastian en van daar naar Brussel. Het is een reis van 24uur, maar ik moet hem niet stappen, ha. Eerst zag ik er een beetje tegenop om zo lang op een bus te zitten, maar het geeft me ook de kans om rustig de overgang terug te kunnen maken. Morgen neem ik mijn gewone leven terug op. Het voelt goed. Ik voel me goed. Mijn lichaam is sterker geworden. Al mijn zintuigen zijn scherper geworden. Ik keer terug met een rugzak vol mooie herinneringen en onvergetelijke ervaringen. Het is nu aan mij om wat de camino mij leerde te integreren in mijn dagelijks leven. Een paar keer hoorde ik zeggen dat de Camino pas echt begint ... na de camino...
Dus blijf me maar gerust een buen camino wensen!

Hasta pronto!

Muxia ~ Santiago

Woensdag, 22 augustus 2018, terugkeer naar Santiago met de bus.

Vandaag is een heel speciale dag! Ik wilde al van bij de planning van mijn camino op het einde van de tocht, in Muxia, de zware tocht die ik de laatste drie jaar liep ritueel afsluiten. Ik had gepland om dit samen te doen met Edith en Valerie. Zij waren de eersten met wie ik sprak over dat vreemde, brandende gevoel in mijn borst, cyclisch, waardoor ik mij afvroeg of het misschien pre-menopauzaal was. Zij dwongen mij om dit onmiddellijk te laten onderzoeken. Zij waren de eersten aan wie ik het slechte nieuws vertelde...
Zij waren zowiezo van plan om ons op te wachten bij onze aankomst in  Santiago en zo ontstond het idee dat we die laatste 120km samen zouden stappen en dat we die hele periode samen zouden afsluiten.
Muxia is bekend omdat volgens de overlevering Maria zelf tot daar zou gekomen zijn om de apostel Jacobus aan te moedigen bij het prediken en anderzijds zou het bootje met de onthoofde apostel en zijn gevluchte discipelen daar zijn aangemeerd. Nu staat daar een hele mooie kapel. De hele rotsachtige omgeving is prachtig.
Je vindt er ook een plek waar pelgrims vroeger hun pelgrimskleren verbrandden. Zo legden zij ritueel hun oude leven af en begonnen aan een nieuw leven. Dat mag nu niet meer om ecologische redenen, maar er is nog steeds een plek voorzien waar pelgrims iets kunnen achterlaten. Ik had gehoord van pelgrims die symbolisch iets kleins verbrandden. Dus had ik het idee om dat bloesje, dat ik speciaal kocht om toch nog mooi te kunnen zijn na de borstamputatie en dat ik ook telkens droeg voor de chemotherapie, daar te verbranden. Ons ritueel wordt echter gestopt door een koppel uit Madrid dat ons vriendelijk maar dwingend vraagt om het vuur onmiddellijk te blussen. Zij zijn heel erg bang dat het vuur overslaat. Ze zijn al getuige geweest van verschillende branden door de droogte en we hebben begrip voor hun angst. We blussen het vuur, hangen het bloesje te drogen aan het kruis en hebben al meteen een ander plannetje. Valerie, Edith en ik moeten om 14u30 de bus hebben naar Santiago, maar vanavond gaan  drie camino-vriendinnen-voor-het-leven die een dagje langer in Muxia blijven, bij zonsondergang een plekje uitzoeken tussen de rotsen om het werk af te maken. Ze delen meteen de prachtige foto s en zoals jullie zelf kunnen zien, blijft er nadat het bloesje brandde een roos lintje over dat zichzelf legde als het roze think-pink lintje...

Fisterra ~ Muxia

Dinsdag, 21 augustus 2018, een tocht van 28km.

Ik heb niet goed geslapen deze nacht. Ik wist niet dat meeuwen de hele nacht door lawaai bleven maken. We komen dus wat trager op gang vandaag en vertrekken eigenlijk veel te laat! De zon staat al hoog en het wordt een heel erg warme dag. We nemen een verkoelende pauze op het strand om te lunchen, maar daarna gaat het 15km verder zonder één enkele waterstop of bar of iets dergelijks. Ik ervaar de laatste 10km vóór Muxia als de zwaarste van de hele Camino. Achteraf hoor ik van andere pelgrims dat zij hetzelfde hebben ervaren naar het einde toe van hun tocht. Vreemd toch, het gaat bijna 900km zo goed dat ik echt trots was op mijn lichaam dat het dat zo goed gedaan had en dan op het einde is het precies helemaal op. Ik heb vreselijke maagkrampen en de drie dames die vandaag met me meestappen, verdelen de inhoud van mijn rugzak onder elkaar, zodat mijn last lichter wordt. De zon putte hen nochtans ook al heel erg uit... We komen net op tijd in Muxia aan voor de zonsondergang en krijgen dank zij de burgemeester nog een pelgrimsmenu en een bed!

Hospital ~ Fisterra

Maandag, 20 augustus 2018, een tocht van 32km.

We vertrekken heel vroeg vandaag, want het doel is Fisterra en meer bepaald de Cabo Fisterra, het uiterst westerse puntje van Spanje, wat vroeger het einde van de wereld werd genoemd. Hiervoor moeten we 29km stappen. Het is nog donker als we aan de bifurcatie komen. Je kan kiezen om eerst Fisterra aan te doen en daarna Muxia, of je kan eerst naar Muxia en daarna naar Fisterra. De hospitalera raadt ons aan om eerst naar Fisterra te gaan. Op de weg ontmoet ik heel wat pelgrims opnieuw, die ik sinds Sarria niet meer had gezien. Het voelt weer heel fijn en warm en ik ben blij dat ik vandaag mijn vriendinnen kan laten proeven van de geest van de Camino zoals ik die heb gekend. Ik geniet ten volle, van de landschappen, de bossen en de oceaan, van het geluid van onze voeten, van de warme zon op mijn huid, van de zachte wind door mijn haar, van het vredige, stilzwijgend samen verder gaan ...
De laatste 10km onstaat spontaan een groepje vrouwen die samen verder stappen. We naderen het einde van de Camino de Fisterra en zijn erg moe, maar het samen stappen geeft ons kracht. We delen met elkaar wat voor ieder van ons het doel was van onze tocht, we hebben het over sisterhood en empowering women. We hebben het ook over borstkanker en hoe dat mijn leven veranderde, maar dat ik daardoor ook mijn kracht ontdekte, de kracht om meer mezelf te zijn en meer vrouw! We hebben het over wat de Camino met ons heeft gedaan. We zijn allemaal sterker geworden.  Onze rug, onze benen, onze armen, maar ook ons hoofd en ons hart. We hebben niet alleen geleerd om de gele pijltjes of schelpjes te volgen... We leerden zo veel meer ...
Aangekomen in Fisterra horen we dat alle albergues, hostels, pensionnetjes en zelfs de hotels volzet zijn, maar een oud vrouwtje neemt ons letterlijk bij de arm en brengt ons hogerop naar een fijne pelgrimsherberg waar ze ons met open armen ontvangen. Bij het binnenkomen klinkt het liedje I had the time of my life en ik word er heel emotioneel van...
We rusten wat, vinden een hippie-restaurantje waar we lekker eten en zoeken daarna verfrissing in de oceaan. Vanavond willen we, 3km verder, op de Cabo Fisterra bij de ondergaande zon het leven vieren, ons vrouw-zijn vieren en  het einde van de tocht, een tocht die ik in de eerste plaats voor mezelf stapte, maar ook voor het Back on Track-fonds! Dank je wel aan iedereen die me steunde bij dit project! En dank je wel aan alle sponsors! Het streefbedrag werd overschreden...

Morgen stappen we de laatste etappe, van Fisterra naar Muxia ...